Kac bez żadnych skrupułów obudził Ponurego na długo przed wschodem słońca. Witany niezwykle dźwięcznym skrzypieniem ramy łóżka i trzeszczeniem każdej sprężyny Ponury najpierw zapanował nad pustynią w ustach, potem podjął wysiłek w miarę niezbyt akustycznego wstania z tego mebla. Łózko ostatnio z Ponurym się nie lubi. Prawdopodobnie waga Ponurego uruchamia specjalny alarm informujący o osiągnięciu maksymalnej obciążalności i jeśli Ponury nie powstrzyma tego radosnego procesu, to któregos dnia przestanie być posiadaczem łóżka. - Nigdy więcej takiej mieszanki - Ponury złożył sobie kolejną obietnicę bez pokrycia, krzywiąc się na odpowiedź sprężyn. Kiedy kolejna butelka mineralnej niskosłodowej pokazała dno, do Ponurego zaczęła niesmiało docierać rzeczywistość. I fakty z minonego wieczoru. Jako zwolennik nie wchodzenia dwa razy do tej samej rzeki, wprawnym ruchem ręki spuścił zasłonę milczenia na potencjalne relacje z tego rejsu po wodach ognistych i zajął się kontemplacją prognozy pogody. - No żesz w mordę, zimno i mokro! - wymruczał przy akompaniamencie świstu pikującego nastroju Ponury. - Weź się człowieku przeprowadzaj w takich warunkach... Żeby to jeszcze nie było taki kawał drogi - kontynuował w kierunku okna narzekanie Ponury, zupełnie jakby mogło to cokolwiek zmienić. - No dobra, trzeba podnieść Szlachetną-Część-Ciała i w drogę! - zakomenderował sobie Ponury, desperacko walcząc z kleszczami kaca. Podróż do Miasteczka-Przy-Lotnisku pomimo wiatru i padającego prawie poziomo deszczu (Ponury nie mial przywidzeń, krople porywane gwałtowniejszymi podmuchami, miast pionowo, leciały poziomo, Ponuremu prosto w paszczę) przebiegła sprawnie. Ponury dotarł do willi i przystąpił do czynności pakowawczo-sprzątających. Przez kilka godzin udało mu się zebrać resztę stanu posiadania (kiedy Ponuremu udało się tyle gratów zgromadzić?!) do sporej ilości walizek, toreb i pudeł, wygenerować dwa razy tyle śmieci, spocić się jak lokomotywa z tego wierszyka i nabrać przekonania, że nie ma fizycznej możliwości, by posiadane dobra zmieścić w apartamencie. A i jeszcze spotkał go zaszczyt przebywania przez kilka minut w towarzystwie Filigranowej, która sądząc po kolorze skóry zaczęła sypiać na solarium. Filigranowa powitała Ponurego zdawkowym "cześć", co utwierdziło Ponurego w przypuszczeniach, że jego status Super-Bohatera z mocą bycia niewidzialnym wygasł. Trochę szkoda, bo Ponury na końcu języka miał kąśliwie-zjadliwy komentarz, który planował wygłosić pod adresem Filigranowej w przypadku zachowania mocy niewidzialności a tu klops. I cały misterny plan w... no właśnie tam. Ponury wyczerpawszy zapas pojemników na mienie i worków na śmieci wrócił do Wiekszego-Miasta, nabywając po drodze japońskie lekarstwo na niemoc i bardzo mocno kombinując, jak by się tu pomieścić z majątkiem bez konieczności składowania częsci gratów razem z Kojotem. W kojocim garażu metraż także stanowi dobro słabo dostępne. Poza tym Kojot ma awarię tylnego koła i sądząc po objawach, koszt przeszczepu nowego będzie tylko nieznacznie wyższy od prób leczenia. Ponury ma kolejny temat do przemyślenia, którym zajmie się zaraz po: przewiezieniu i upchnięciu (jakoś, możliwe, że z pomocą kolan i łokci) majątku, sprzątnięciu do końca starego apartamentu, wywiezieniu jeszcze nie znanej ilości pełnych worków na wysypisko i powrocie do Większego-Miasta. W poniedziałek Ponury idzie do pracy, więc dobrze jakby się wyspał. Opcja porządnego wyspania się jest równie odległa jak ocieplenie relacji z Filigranową do stanu sprzed trzech miesięcy. - Zresztą, spanie jest dla słabych - Ponury wygłosił sentencję i otworzył lekarstwo.
To, że żaden dobry uczynek nie pozostanie bez kary, Ponury wie aż za dobrze. Z doświadczenia własnego i innych nerdów ze słabością do proszącej Płci-Pięknej-Lub-Nie. Przez bardzo długi czas Ponuremu udawało się nie ulegać owym prośbom, czym zyskał opinię gbura i buca - żadna nowość, Ponury jest gburem i bucem - co spływało po nim jak woda po kaczce, która dawno darowała sobie właściwa dietę. Zupełnie jak Ponury. Wszystko co dobre jednak szybko się kończy i kilka dni temu do Ponurego zadzwoniła Młoda-Mama, której laptop odszedł tam, gdzie zwykle odchodzą laptopy, którym iskrzy się z gniazda zasilania. - Ponury! Ratuj, jeśli nie pomożesz to ja nie wiem, co zrobie! - rozedrgane i płaczliwe wezwanie o pomoc rozległo się w głośniczku komórki Ponurego, który miał słabszy dzień i odebrał połączenie bez wcześniejszego sprawdzenia, kto dzwoni. - No cześć - entuzjastycznie inaczej odpowiedział Ponury, wział głeboki oddech i przystapił do wstępnego badania problemu - coś zrobiła? - No ja wziełam
Komentarze
Prześlij komentarz