Apartament Ponurego, godzina 06:45 czasu lokalnego. Ponury niespełna dwie godziny wcześniej trafił do łóżka i natychmiast zapadł w sen. Komórka energicznym pitupitupitupiiiitupiiiiiiii! wyrwała Ponurego z płytkiego snu, wprowadzając go w nastrój zdecydowanie nieprzyjazny. Znaczący-Projekt nieubłaganie zbliża się do daty Wielkiej-Premiery, takiej z błyskami fleszy, wywiadami w prasie lokalnej i wzmiance w Dodatku do Kwartalnego-Okólnika-Gminnego-Koła-Druciarzy. Sprawa jest zatem poważna i Ponury zaczyna odczuwać Presję. Owa Presja sprawia, że Ponury poświęca każdą Chwilę-Wolną-Od-Spania Znaczącemu-Projektowi i kiedy w stanie skrajnego zmęczenia trafia do łóżka, zazwyczaj są to wczesne godziny poranne Następnego-Dnia. Ponury, po klasycznej Inwokacji-Do-Pogańskich-Bogów zwyczajowo wygłoszonej w Barbarzyńskim-Języku, odebrał. - Halooo? Ponury? Słuchaj, bo ja mam taką sprawę - radośnie obwieścił kobiecy głos. - Twój numer dostałam od Takiego-Jednego, który powiedział że się na tym znasz i jesteś dobry. Musisz mi zrobić stronę i złożyć komputer, taki wiesz, najlepszy. Bo ja to mam byznes, wiesz, nieruchomości w Dubaju ale dopiero zaczynam, więc wiesz, może jakaś cena preferencyjna? Daj mi swojego maila, prześle wszystko co ma być na stronie, a ten komputer, wiesz, to żeby ładnie wyglądał. To jak? Kiedy będzie gotowe i za ile? Ponury powstrzymał chęć wygłoszenia Kilku-Ciepłych-Słów pod adresem rozmówczyni, wziął głęboki oddech i przez zaciśnięte zęby wydusił z siebie krótką, acz zwartą i treściwą odpowiedź: - Nie. - Ale co 'nie'? Jakto 'nie'? Dlaczego 'nie'? - rozmówczyni najwyraźniej zapragnęła posłuchać głosu Ponurego nieco dłużej. - Po pierwsze, to nie przypominam sobie, byśmy byli na 'ty' - jadowicie odpowiedział Ponury a na jego obliczu zagościł nieprzyjemny uśmieszek. - Po drugie, wydzwanianie po ludziach o takiej porze jest zwyczajnie niekulturalne. Po trzecie, w świetle tego co usłyszałem, to ten biznes, bo tak się to wymawia, zysków raczej nie przynosi, a ja mam taki kaprys i za darmo nie pracuje. Także miłego dnia i żegnam ozięble - z poczuciem satysfakcji zakończył wypowiedź Ponury. Zanim się rozłączył, usłyszał jeszcze wielce oburzone: - Ponury, jesteś gbur! Żadna nowość.
To, że żaden dobry uczynek nie pozostanie bez kary, Ponury wie aż za dobrze. Z doświadczenia własnego i innych nerdów ze słabością do proszącej Płci-Pięknej-Lub-Nie. Przez bardzo długi czas Ponuremu udawało się nie ulegać owym prośbom, czym zyskał opinię gbura i buca - żadna nowość, Ponury jest gburem i bucem - co spływało po nim jak woda po kaczce, która dawno darowała sobie właściwa dietę. Zupełnie jak Ponury. Wszystko co dobre jednak szybko się kończy i kilka dni temu do Ponurego zadzwoniła Młoda-Mama, której laptop odszedł tam, gdzie zwykle odchodzą laptopy, którym iskrzy się z gniazda zasilania. - Ponury! Ratuj, jeśli nie pomożesz to ja nie wiem, co zrobie! - rozedrgane i płaczliwe wezwanie o pomoc rozległo się w głośniczku komórki Ponurego, który miał słabszy dzień i odebrał połączenie bez wcześniejszego sprawdzenia, kto dzwoni. - No cześć - entuzjastycznie inaczej odpowiedział Ponury, wział głeboki oddech i przystapił do wstępnego badania problemu - coś zrobiła? - No ja wziełam
Ten komentarz został usunięty przez administratora bloga.
OdpowiedzUsuń